Pojutrze Dzień Matki....

A więc i moje opowiadanie "Matka" sprzed 30 lat....

Matka

(wg H. Ch. Andersena)

 

W małym pokoiku na poddaszu matka czuwała nad łóżeczkiem dziecka. Dziecko było bardzo chore i lekarze nie dawali mu żadnych szans na przeżycie. Pomimo to, matka miała jednak nadzieję, że dziecko wyzdrowieje i przeżyje.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Gdy matka otworzyła, ujrzała śmierć stojącą w progu.

- Przyszłam po dziecko – śmierć odezwała się swoim chrapliwym, podobnym do krakania gawrona głosem.

Matka na te słowa rozpłakała się i płacząc zapytała:

– Czy naprawdę muszę oddać ci dziecko? Ono jest moje, ja je tak kocham. Czy nie istnieje już dla niego żaden ratunek?

– Owszem, jest ratunek – powiedziała śmierć – Na krańcu świata jest studnia z wodą życia. Woda ta uratuje dziecku życie. Jest tylko jeden warunek. Patrząc w studnię, ujrzysz przyszłość tego dziecka i będziesz musiała sama podjąć decyzję, czy je ratować, czy nie.

W matce odżyła nadzieja. Tak, pójdzie po wodę życia i uratuje dziecko!

Śmierć powiedziała, że zajmie się maluchem do powrotu matki.

– A nie zabijesz dziecka do czasu mego powrotu? – matka spytała się niepewnie.

– Nie. Nie zabiję.

Matka wybiegła co tchu. Nie chciała tracić ani chwili. Ba, tylko gdzie jest koniec świata?! Gdzie jest studnia z wodą życia?! Zapytała o to pierwszą napotkaną osobę, ale ta tylko wzruszyła ramionami i popukała się w czoło, myśląc, że ma do czynienia z wariatką. Podobnie reagowali i inni napotkani ludzie. Aż w końcu pewna staruszka powiedziała:

– Wiem gdzie należy tego szukać i wskażę ci drogę, ale w zamian musisz mi oddać swoje piękne włosy. Dostaniesz ode mnie moje, siwe i przerzedzone, no ale jak chcesz odnaleźć studnię z wodą życia, to myślę, że nie będziesz miała nic przeciwko temu.

Matka zgodziła się na warunek staruszki i oddała jej swoje włosy, a staruszka wskazała jej drogę.

I biedna kobieta szła, wskazaną drogą, aż doszła do ogromnego morza. „Nie mam łodzi, ani nawet tratwy, więc nie wiem co mam robić, bo tego ogromnego morza nie przepłynę” – pomyślała matka i rozpłakała się. A gdy tak płakała, z morza wynurzyła się ogromna orka.

– Czego płaczesz dobra kobieto? – zapytała. I matka opowiedziała orce o tym, że poszukuje wody życia dla swojego dziecka.

– Pomogę ci przepłynąć morze – odpowiedziała orka, wzruszona opowieścią matki – Ale musisz mi oddać swoje zęby. Masz je tak piękne jak perły. Dam ci w zamian kilka starych muszelek, które od biedy mogą ci zastąpić twoje piękne uzębienie.

Matka zgodziła się na warunek orki i oddała jej swoje zęby, a orka pomogła jej przepłynąć morze.

I znów, po przepłynięciu morza, kobieta ruszyła w dalszą drogę i idąc dotarła do nieprzebytych gór. „Nie mam liny, ani raków do wspięcia się w górę, nie wiem jak pokonam te góry!” – matka znów się załamała. Było to dla niej tym bardziej bolesne, bo jak mówiła staruszka, która wskazała jej drogę, za tymi górami był ogród ze studnią, w której była woda życia. I gdy matka rozpaczała z nieba sfrunął ku niej ogromny orzeł.

– Czego płaczesz dobra kobieto? – zapytał. I matka opowiedziała orłowi o tym, że poszukuje wody życia dla swojego dziecka.

– Pomogę ci przebyć te góry – odpowiedział orzeł – Ale musisz mi oddać swoje oczy. Ja już jestem stary i moje oczy słabo widzą, a twoje są młode i piękne. Patrząc nimi, będę mógł dostrzec nawet najmniejszą mysz.

I matka oddała swoje oczy orłowi, otrzymując od ptaka jego stare oczy. I orzeł uniósł kobietę w powietrze i przeleciał z nią ponad górami i wylądował przed bramą przepięknego ogrodu.

– To ten ogród, pośrodku którego jest studnia z wodą życia. – powiedział orzeł i odleciał z powrotem w góry.

I matka chciała do tego ogrodu wejść, ale drogę zagrodził jej strażnik.

– Tu nie wolno wchodzić! – krzyknął – Tu żaden obcy wejść nie może!

– Proszę mnie wysłuchać dobry człowieku. – cicho szepnęła matka i opowiedziała mu swoją historię.

Wzruszony opowieścią kobiety strażnik po długiej chwili namysłu rzekł:

– Dobra kobieto, urzekła mnie twoja opowieść i wpuszczę cię do środka, ale z twojej opowieści wynika, że masz płomienne serce. Sam chciałbym mieć takie i jeśli mi swoje serce oddasz, to wpuszczę cię do ogrodu.

I matka oddała swoje serce strażnikowi, a ten wpuścił ją do ogrodu.

I doszła biedna kobieta do studni z wodą życia. A przy studni już czekała śmierć z jej dzieckiem.

– A więc doszłaś. – odezwała się śmierć – Mało komu się to udaje. Niektórzy rezygnują już po kilku krokach, inni w połowie drogi, jeszcze inni tuż przed bramą ogrodu. Ty jesteś jedną z niewielu osób, które doszły aż do celu. A skoro doszłaś to oddam ci twoje włosy, zęby, oczy i serce.

– Nie zależy mi na moich włosach, zębach, oczach, ani nawet na moim sercu. – powiedziała matka – Chcę tylko, żebyś oddała mi moje dziecko.

– Nie tak prędko kobieto, nie tak prędko…. Mówiłam ci, że, aby zaczerpnąć wody życia, będziesz musiała zajrzeć w głąb studni, gdzie ujrzysz życie tego dziecka. Jeśli tego chcesz, to proszę…..

Matka spojrzała w głąb studni i nogi się pod nią ugięły, bo zobaczyła przyszłość dziecka tak straszną i okrutną, że nie mogła dłużej znieść tego widoku.

– To niemożliwe, to niemożliwe….. – kobieta nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła.

A śmierć wówczas ją zapytała:

– Czy nadal chcesz uratować dziecku życie, czy chcesz oddać je mnie?

– Nie wiem, nie wiem ….. – matka szeptała te dwa słowa jak mantrę.

I stała tak biedna kobieta szepcząc: „nie wiem, nie wiem, nie wiem….”. I im dłużej tak mówiła, ty śmierć bardziej tuliła dziecko do siebie.

 

 

---

tagi: matka 

	Starybelf
	24 maja 2017 17:50

10     1174    3 zaloguj sie by polubić