Miałem pisać o czymś innym, ponieważ zbliżają się święta Wszystkich Świętych oraz Dzień Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych i mój nastrój jest bardziej nostalgiczny.

No, ale dziś w aktualnym swoim wpisie Pan Gabriel wspomniał o niejakiej Irenie Szafrańskiej i przesłanych jej przez Prezydenta Andrzeja Dudę pozdrowieniach. Przyznam się bez bicia, że w pierwszej chwili nazwisko pani Szafrańskiej nic mi nie mówiło, a przecież śledzę różnorakie wpisy dokonywane przez różne osoby, znane mi na ogół po nickach. Zapoznałem się więc z wpisami pani Szafrańskiej i wszystko to, co owa niewiasta wypisuje w internecie przypomniało mi, że taka osobowość jak Irena Szafrańska już się w sieci pojawiła, tylko, że wcześniej nazywała się Renata Rudecka-Kalinowska. Na Renatę Rudecką-Kalinowską, jako na anonimową blogerkę powoływał się nawet, w którejś ze swoich mów Donald Tusk, co wywołało chyba w 2012 r. niemały huczek w internecie.

Tak w latach 2010-2014 RRK miała w sieci swój czas, brylowała w Salonie24, miała blog na Onecie. Pod jej notkami udzielał się najbardziej zagorzały platformiany beton, a wszystkie wpisy nie podzielające światłej wizji najpierw Donalda Tuska, a potem Ewy Kopacz i Bronisława Komorowskiego były bezwzględnie kasowane i blokowane z komentarzem: „spadaj pisowski śmieciu, ale już!” (tego sam doświadczyłem, no cóż mogę się pochwalić takim „sieciowym” męczeństwem). Świetność RRK przeminęła wraz z przegranymi przez PO wyborami.

No, ale jak widać sieć nie znosi pustki i na miejsce RRK mamy panią Irenę Szafrańską, której internetowe wpisy nie odbiegają poziomem od wpisów pani Renaty, natomiast różnią się wektorem. Bo pani Szafrańska to taka walcząca pisówka.

No cóż, figury obu wspomnianych pań nie są nowe. Pamiętam, gdy w czasach „karnawału Solidarności” i wczesnym okresie stanu wojennego w telewizji, szczególnie w „Dzienniku telewizyjnym” pojawiały się z częstotliwością dwa, trzy razy w tygodniu, a nieraz i częściej, „łódzkie włókniarki”, czyli panie w średnim wieku, ubrane w fartuchy robocze i w nieodłącznych ażurowych czepkach na głowie, stojące na tle maszyn włókienniczych, bądź taśm do wyrobu cukierków. No i panie te, z poważną miną, zawsze stanowczo stwierdzały, że: „trudności są przejściowe, władza wyznaczyła słuszną linię, Wojciech Jaruzelski prowadzi kraj do lepszej przyszłości, a socjalizm ma rację”. Tak więc, jak widać figura „łódzkiej włókniarki” jest jak Lenin, wiecznie żywa, tyle tylko, że raz wciela się w nią Renata Rudecka-Kalinowska, a raz Irena Szafrańska. No i w ten sposób parowóz dziejów jakoś się porusza. Chciałoby się rzec: „PiS – PO jedno zło”, bo jedno „zło” ma Irenę Szafrańską, a drugie „zło” Renatę Rudecką-Kalinowską….

	Starybelf
	30 października 2017 16:17