Roosvelt nie nbył agentem Stalina, ale wiceprezydent Wallace najprawdopodobniej tak. Himmler i także Bormann to w latach 1942-marzec 1945 najbliźsi współpracownicy Hitlera. I tak wychodzi, że większość ich decyzji, lub decyzji podjętych pod ich wpływem, była bardziej na rękę Stalinowi a nie wodzowi III Rzeszy.

Myślę, że część tajemnic można znaleźć u Anglików, w związku z tajemniczą misją Rudolfa Hessa. Wszak Himmler został nr 2 w III Rzeszy po "ucieczce" Hessa do Wielkiej Brytanii.

Wansee to zdaje się była bardziej konferencja organizacyjno-techniczna niż decyzyjna w sensie co dalej zrobić z Żydami pod niemiecką władzą. W lecie '41 za postępującym Wehrmachtem od razu działały Einsatzgruppen, więc postanowienia musiały zapaść wcześniej. O Wansee nakręcono dwa filmy: pierwszy, niemiecki z lat 80. r. jest w całości na YT, drugi to angielska produkcja z 2001 r. z kapitalną rolą K. Branagha w roli R. Heydricha, na YT są fragmenty.

Porażka Operacji Tajfun w grudniu '41 była dla Niemców dotkliwa, lecz nie miała aż tak dużego znaczenia. Bitwa o Moskwę nie była momentem przełomowym i Wehrmacht nie utracił inicjatywy. Przecież w o wiele gorszej sytuacji strategicznej Sowiety znalazły się w lecie i na jesieni '42 w wyniku sukcesów niemieckiej ofensywy letniej (Fall Blau), rozpoczętej pod koniec czerwca, która skończyła się Stalingradem.

Niewielkie grupy niemieckich wojsk frontowych tylko sporadycznie walczyły w PW - nie było potrzeby ich większego angażowania, do tłumienia użyto przede wszystkim jednostki pomocnicze. Wyjaśnienie podjęcia przez Niemców energicznych działań w celu zniszczenia miasta i jego mieszkańców jest raczej proste - wspólnym mianownikem rozkazów Hitlera w tej fazie wojny było bowiem ustawiczne powtarzanie: "ani kroku w tył". Po drugie, po serii klęsk na wszystkich frontach, w komunikatach mogło pojawić się wreszcie jakieś zwycięstwo.

Ofensywa w Ardenach była, ogólnie rzecz ujmując, nawiązaniem i próbą powtórzenia sukcesu poniższej operacji:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaiserschlacht

Bardzo ciekawa hipoteza.

1) Owszem Eisatzgruppen działały już od 1941 roku, tyle, że były to działania mające, co prawda, błogosławieństwo głównych Parteigenose, ale oficjalnego pozwolenia na masowe mordowanie nie było. To pojawiło się dopiero po Wansee.

2) Zgadza się, początkowo w Warszawie walczyły przede wszystkim jednostki policyjne, ale już od 9 sierpnia 1944 zaczęto wzmacniać siły niemieckie regularnymi jednostkami Wehrmachtu, a 14 sierpnia 1944 dowództwo objął von dem Bach. W tym samym czasie Sowieci, wzmocnieni jednostakami LWP umocnili się na przyczółku warecko-magnuszewskim (Studzianki), a to z kolei dla Niemców stanowiło poważny problem. Dlaczego? Otóż gdyby np. 25 sierpnia 1944 Sowieci wyprowadzili uderzenie z przyczółka, skierowane na Łódź, z bocznym uderzeniem na Warszawę, to Niemcy musieliby wyprowadzać się za Wartę, albo nawet za Odrę.

3) Co do ofensywy w Ardenach. Myli Pan działania operacyjne i taktyczne z działaniami strategicznymi. Bo jaki sens miało wyprowadzanie głównych sił pancernych III Rzeszy zza umocnionego rejonu linii Zygfryda, narażając te siły na bombardowanie z powietrza (wszak alianci posiadali wówczas chyba siedmiokrotną przewagę w powietrzu), co i tak doprowadziłoby do unicestwienia niemieckiej 6 armii pancernej, porzez bombardowanie i ataki rakietowe. Wrzesień-grudzień 1944 to powinien być czas na likwidację sowieckich przyczółków na lewym brzegu Wisły.

Ad. 1.) Chyba w ogóle nie było "oficjalnego pozwolenia na masowe mordowanie" w postaci dokumentu wydanego przez najwyższe władze niemieckie. W Wansee Heydrich oznajmił zgromadzonym, że dysponuje pełnomocnictwem od Marszałka Rzeszy (Goeringa) w celu podjęcia przygotowań do rozpoczęcia "ostatecznego rozwiązania", ale nie ujawnił wprost zamiaru przeprowadzenia eksterminacji. Same obrady trwały około półtorej godziny, dotyczyły głównie kwestii organizacyjnych - na przykład transportowych.

Oczywiście, że formalnego rozkazu na masowe mordowanie nie było, zastąpiono je różnymi terminami: „ewakuacja”, „przesiedlenie”, chciałoby się dodać „relokacja”, ale to chyba termin ukuty przez obecnych eurokratów, a nie ich historycznych przodków.

Ale placet na masowe gazowanie to właśnie Wansee. Oczywiście, że decyzja musiała zapaść wyżej i pewnie w gronie Himmler-Hitler-Bormann, bo to oni wówczas stanowili trójcę decyzyjną III Rzeszy (Göring był jedynie figurantem, choć formalnie drugą osobą w Rzeszy po Hitlerze), ale taka decyzja na pewno została podjęta już po klęsce pod Moskwą i wypowiedzeniu wojny przez Niemcy Stanom Zjednoczonym.

Ad. 2.) PW nie zmusiło Niemców do przeznaczenia istotnej części wojsk frontowych do walk w mieście. Dlatego, teza mówiąca, iż "Powstanie wiązało znaczne siły niemieckie" jest nieprawdziwa. Po przegranej bitwie pod Radzyminem dowództwo sowieckie doszło do wniosku, że ogólnie rzecz ujmując - impet natarcia na kierunku warszawskim wyczerpał się i należy przejść do obrony. Decyzja o tym co i kiedy robić dalej w obliczu trwającego Powstania należała do Stalina. Koncepcja dojścia do Odry raczej nie była możliwa do realizacji bez zlikwidowania zagrożenia niemieckim atakiem z pólnocy na prawe skrzydło front

Owszem, Niemcy nie zaangażowali dużych sił w likwidację Powstania Warszawskiego, ale wykorzystali w dużej ilości sprzęt artyleryjski, który mógł posłużyć do likwidacji przyczółku warecko-magnuszewskiego i sandomierskiego.

Tutaj dodam, że Rosjanie wiedzieli, że zdobywanie Warszawy od wschodu jest dużo trudniejsze, niż zdobywanie jej od zachodu. Wiedzieli o tym już od czasów Paskiewicza. Ale to taka uwaga na marginesie.

Ad. 3.) Siły niemieckie za Linią Zygfryda i tak czekała nieuchronna zagłada, bo z każdym tygodniem rozkręcała się amerykańska machina w Europie. W walce na dwa fronty - z postępującymi naprzód dwoma przeciwnikami: silniejszym na wschodzie i słabszym od niego na zachodzie, Hitler uznał, że stoi w momencie rozstrzygającym losy wojny i wybrał prawidłowo. Najpierw pobić słabszego, by następnie całość sił skierować przeciwko silniejszemu, czyli Sowietom. Tak jak dowództwo niemieckie w 1918 r., tyle że wtedy mocniejszy wróg był na zachodzie. Przeliczył się, bo zawiodła pogoda, gdy w Wigilię niebo się przejaśniło, ale przede wszystkim, tak jak Kaiserowi, zabrakło już rezerw.

Owszem, Linia Zygfryda musiałaby w końcu upaść, ale to trochę by potrwało. Czym innym jest obrona na umocnionej i ufortyfikowanej linii obrony, a czym innym wyprowadzenie większości oddziałów poza tę linię obrony, na otwarty teren i wystawienie się w ten sposób na nieustanne ataki alianckiego lotnictwa. Czołg wobec samolotu myśliwskiego lub szturmowego jest bezbronny.

Ponadto, pisze Pan, że Niemcy na wschodzie mieli silniejszego przeciwnika. Nie zgadzam się z tym twierdzeniem. Na wschodzie Niemcy mieli liczniejszego przeciwnika. Natomiast, czy armia sowiecka była silniejsza niż armie aliantów zachodnich? Moim zdaniem – nie, szczególnie jeśli chodzi o siły powietrzne, a właśnie w II wojnie światowej to lotnictwo odegrało kluczową rolę w zwycięstwach, poczynając od Wojny Obronnej 1939, poprzez kampanię francuską, Bitwę o Anglię, aż do nalotów dywanowych na niemieckie miasta.

Jednocześnie należy zauważyć, że – jak wcześniej napisałem – Niemcy na zachodzie posiadali mniej liczne siły o ponad milion żołnierzy, ale były to siły o wiele lepiej wyposażone w uzbrojenie i sprzęt (zwraca uwagę fakt, że na froncie zachodnim Niemcy posiadali 400 tygrysów królewskich, a na wschodzie niecałe 100, także gros odrzutowych Messerschmittów Me-262 wykorzystano w walkach z aliantami, no i to Londyn i Antwerpię atakowały rakiety V-1 i V-2, a nie Kijów, Żytomierz, Łódź czy wspomniane przyczółki na Wiśle – wyobraża Pan sobie jaką panikę wśród Sowietów musiałby wywołać atak V-2 na przyczółek warecko-magnuszewski?). Tak więc, moim zdaniem Niemcy pod względem jakościowym na zachodzie dysponowali lepszą armią.

Do burzenia miasta, co jednocześnie oznaczało zabijanie znajdujących się w nim cywilów i powstańców, wykorzystywali głównie artylerię stacjonujących wokół niego jednostek Wehrmachtu oraz Sztukasy z Okęcia, których było bodajże cztery. To prawda, że specjalnie ściągnęli dwa ciężkie moździerze, by niszczenie zabudowy było skuteczniejsze. Były one jednak praktycznie bezużyteczne na przyczółkach, gdyż tam przeciwnik nie bronił się głównie ani w budynkach ani w bunkrach.

No i to co Pan napisał potwierdza, postawioną przeze mnie tezę, że Himmler wydał rozkaz zniwelowania drugorzędnego celu wojennego, kosztem celu pierwszorzędnego, bo przecież artylerię masakrującą Powstanie można było przesunąć na kierunek warecko-magnuszewski.

Co do ściągnięcia ciężkich moździerzy – gdyby Niemcy użyli pocisków szrapnelowych, to słabo osłonięte wojska sowieckie poniosłyby znaczne straty w ludziach i sprzęcie.

W końcowej fazie II W.Ś. skuteczność zwalczania czołgów (ruchomych celów punktowych) z powietrza przez myśliwce i szturmowce była co prawda wyższa niż na początku, lecz generalnie niezachwycająca, by nie rzec - i tak niska. A w porównaniu z artylerią ppanc - bardzo mała, praktycznie żadna. Przygniatające alianckie panowanie w powietrzu oznaczało natomiast, że przy sprzyjającej pogodzie przeciwnikowi od świtu do nocy leciały na glowę bomby i rakiety. Niszczone lub obezwładniane były nie tylko wojska na pierwszej linii frontu, w rejonach przegrupowań i odwody, lecz również i przed wszystkim składy i kolumny transportowo-zaopatrzeniowe na szlakach i w węzłach kolejowo-drogowych. I to był prawdziwy koszmar - jednostki nie osiągały wymaganej zdolności/gotowości bojowej na czas, gdy brakowało im amunicji, paliwa i żywności. Po drugie, alianci mogli praktycznie bez przeszkód prowadzić rozpoznanie lotnicze. Nie do pominięcia były także negatywne skutki presji psychicznej wywieranej przez nękanie nalotami, nawet jeśli nie powodowały one strat w ludziach i sprzęcie. Ogólnie rzecz ujmując, jeśłi chodzi o oddziaływanie lotnictwa, to na froncie zachodnim armia niemiecka doświadczyła w o wiele większej skali tego co zgotowała polskiej w 1939 r.

No, ale czym innym jest, jeśli żołnierz siedzi w bunkrze, osłoniętym z góry pięciometrową warstwą betonu (jak na Linii Zygfryda), a czym innym, gdy wychodzi na otwartą przestrzeń, kolumny samochodowo-pancerne poruszają się drogami. Taka kolumna samochodowo-pancerna wobec ataku lotniczego jest bezbronna.

Lotnictwo w czasie wojny odgrywało niezwykle istotną rolę - coraz większą wraz z upływem czasu, rozszerzaniem konfliktu i rozwojem technicznym. Nie było natomiast nigdy kluczowym rodzajem sił zbrojnych w żadnej fazie wojny - czyli żadna ze stron nie miała szans na przechylenie szali i ostateczną wygraną walcząc tylko lub przede wszystkim w powietrzu. Podobnie, potężna artyleria okrętowa pancerników i krążowników również nigdy nie była w stanie całkowicie pokonać obrony na brzegu.
Zasadnicze znaczenie miały: piechota, artyleria, wojska pancerne - w tej kolejności. I na nich zawsze spoczywał główny ciężar działań. Tak więc, choć na przełomie 1944/1945 r. lotnictwo zachodnie było najsilniejsze ilościowo i jakościowo, to jednak w polu armia sowiecka nie miała sobie równych. Dysponowała bezkonkurencyjną, najlepszą na świecie artylerią oraz potężnymi wojskami pancernymi. I oczywiście doświadczeniem z czterech lat niezwykle ciężkich zmagań z silnym i bardzo dobrze, a czasami doskonale, dowodzonym przeciwnikiem. Przecież Bagration oraz Barbarossa to najbardziej błyskotliwe operacje całej wojny na lądzie.

Gdyby zasadnicze znaczenie miały pod koniec II w.ś. piechota, artyleria i wojska pancerne, a nie lotnictwo i to lotnictwo strategiczne, to zapewniam Pana, że armia radziecka zatrzymałaby się na wybrzeżu Atlantyku. Sowieci obawiali się alianckiego lotnictwa i dlatego nie uderzyli na Zachód.

Do przegranej przez Niemców wojny przyczyniła się m.in. obsesja wyposażania wojsk w coraz to nowsze i droższe zabawki, w poszukiwaniu antidotum na rosnącą ilościową i technologiczną przewagę przeciwników. (…)

No, ale to przecież nie zmienia faktu, że Niemcy „dopieszczali” tymi „nowszymi i droższymi zabawkami” siły na froncie zachodnim, front wschodni to był kiepsko wyposażony Volkssturm, Hitlerjugend, oddziały cudzoziemskie oraz kryminaliści, gruźlicy i osoby mające problemy gastryczne.